|
Samedi 14 octobre 2017, 19.00,
Salle Rossini, Mairie du 9ème
La Sonate au clair de lune
– Venceremos
Pour la deuxième fois – la première,
c’était en janvier 2016 pour : Je ne crains rien. Je
n’espère rien. Je suis… de Nikos Kazantzakis, – La
Communauté Hellénique de Paris et des environs a accueilli,
le samedi 16 octobre 2017, au théâtre de la Salle Rossini de
la Mairie du
9e
arrondissement, le couple
Marios Iordanou et Sofia Kazantzian pour leur représentation
de La Sonate au clair de lune de Yannis
Rítsos.
En préambule,
la présidente de la Communauté,
Mme Seta Théodoridis, a donné un aperçu de la vie difficile
et tourmentée du poète, natif de Monemvassia, et de son
œuvre, avant de présenter brièvement la création scénique
de La Sonate au clair
de lune qui fait
partie du recueil Quatrième dimension (1956), texte
constitué essentiellement d’un ensemble de confessions d’une
femme sous forme de monologue.
Obéissant à la mission qu’ils se sont donnée depuis
longtemps d’ouvrir des fenêtres à l’étranger sur la
civilisation grecque et, en particulier, sur son génie
poétique, grâce à la reprise de l’œuvre de Ritsos, les deux
acteurs lui rendent hommage et innovent, en y mêlant non
seulement des extraits d’autres œuvres du poète, mais aussi
des contributions de Federico Garcia Lorca, Khalil Gibran,
Nazim Hikmet, Pablo Neruda et Che Guevara, dont le célèbre
Venceremos (nous vaincrons) repris dans le titre.
À la fin du spectacle, Marios Iordanou
a souhaité expliciter son intention artistique : les
incursions d’autres poètes et son héroïne elle-même, qui est
pourtant une femme sur le retour, ici incarnée par Sofia
Kazantzian, portée par la plus belle énergie vitale, qui
récite, danse et chante, l’âme et le cœur à jamais jeunes et
incorruptibles, remportant, grâce à la poésie, la victoire
sur le temps et abolissant toute limite.
Un immense et vibrant merci aux deux artistes qui nous
encouragent à ne jamais déposer les armes, jamais baisser
les bras et même à nous battre pour nous sentir toujours
jeunes, aimer, rêver et construire un avenir meilleur.
Car « Nous avons d’un seul instant la vie et le
battement d’ailes… »
|
 |
Σονάτα του σεληνόφωτος
του Γιάννη Ρίτσου
Για δεύτερη φορά, και με πολλή χαρά – η πρώτη ήταν τον
Ιανουάριο του 2016 για το: Δεν φοβάμαι. Δεν ελπίζω.
Είμαι... – η Ελληνική Κοινότητα Παρισιού και
περιχώρων υποδέχτηκε, το Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017, στο
θέατρο της αίθουσας Ροσσίνι της Δημαρχίας του 9ου
διαμερίσματος, τους ηθοποιούς Μάριο Ιορδάνου και Σοφία
Καζαντζιάν, για την παράστασή τους της Σονάτας του
σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου.
Προλογίζοντας το θέαμα, η πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας,
κ. Σέτα Θεοδωρίδου, παρουσίασε την ιδιαίτερα δύσκολη ζωή του
ποιητή, που γεννήθηκε στη Μονεμβασιά, καθώς και το έργο του,
πριν πει μερικά κατατοπιστικά λόγια για την σκηνική
δημιουργία της Σονάτας που αποτελεί τμήμα της
ανθολογίας Τέταρτη διάσταση (1956) και την
οποία συνθέτουν μονόλογοι, εν είδει εξομολογήσεων, μιας
γυναίκας.
Συνεχίζοντας την αποστολή τους για να φέρουν πιο κοντά στους
ανθρώπους κάθε εθνικότητας τον ελληνικό πολιτισμό με το
αέναα νέο, ποιητικό, ζωντανό κι επίκαιρο πνεύμα του, οι δυο
ηθοποιοί αποτίνουν φόρο τιμής και αγάπης στον Γιάννη Ρίτσο
και καινοτομούν, χρησιμοποιώντας όχι μόνο αποσπάσματα από
άλλα έργα του ποιητή αλλά και δανειζόμενοι συμβολές των
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Χαλίλ Γκιμπράν, Ναζίμ Χικμέτ,
Πάμπλο Νερούντα και Τσε Γκεβάρα, του οποίου το γνωστό
Venceremos
(θα νικήσουμε) είναι μέρος του τίτλου.
Στα λόγια που ο Μάριος Ιορδάνου απηύθυνε στο κοινό, στο
τέλος της παράστασης, εξήγησε πολύ καθαρά το γιατί όλων
αυτών – το βαθύτερο νόημα της καλλιτεχνικής του επιλογής:
τις διάφορες ποιητικές παρεμβολές όπως και την ίδια την
ηρωίδα του που ενώ είναι, στην ουσία, σύμφωνα με το κείμενο,
μια γυναίκα που έχει αρχίσει να γερνά, ενσαρκώνεται εδώ από
την Σ. Κ., λαμπερά όμορφη και αξιοθαύμαστη για τη ζωτική
ενέργειά της, η οποία χορεύει, τραγουδά και απαγγέλλει με
την καρδιά και την ψυχή για πάντα νέες κι άφθαρτες και που,
χάρη στην ποίηση, κατορθώνουν να νικήσουν το χρόνο και να
καταργήσουν εμπόδια και όρια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους δυο που ακούραστα μας
ενθαρρύνουν να μην καταθέτουμε τα όπλα, αλλά να πιστεύουμε,
να νιώθουμε πάντα νέοι για ν’ αγαπάμε, να ονειρευόμαστε και
ν’ αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.
Γιατί «Δεν έχουμε παρά μονάχα μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούγισμα»
|
