Περιμένοντας τον δικό μας Γκοντό
Ήθελα μια ιστορία να σας πω, έτσι σαν εξομολόγηση για όλα αυτά
που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο και για κάποια συναισθήματα που
ένιωσα για όλα τα υπέροχα πλάσματα που αποτελούν το Θεατρικό μας
εργαστήρι, για τη Δασκάλα μας και για την Ελληνική Κοινότητα στο
Παρίσι, της οποίας δηλώνω υπερήφανο μέλος.
Το εργαστήρι μας ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2019, δειλά, δειλά·
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων βρεθήκαμε στο Ελληνικό σπίτι και
ξεκινήσαμε την πρώτη θεατρική ομάδα της Κοινότητας. Μάρτης 2020,
κορωνοϊός! Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Εμείς καταφέραμε εν
μέσω πανδημίας και «δέσαμε» σαν ομάδα, δεν τα παρατήσαμε και
μάλιστα «ανεβάσαμε» και τη δική μας Λυσιστράτη, το « Μένουμε
Ακρόπολη ή η Λυσιστράτη στα χρόνια του κορωνοϊού ».
Και ήρθε ο Οκτώβρης του 21 και είπαμε να ξεκινήσουμε ξανά.
Βρεθήκαμε στις αρχές του μήνα, γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό για
την καινούργια χρονιά. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ήρθαν. Και
αρχίσαμε αυτές τις υπέροχες συναντήσεις της Τρίτης, με τη
σκηνοθέτη μας, δασκάλα και αρωγό μας να μας καθοδηγεί, να μας
βάζει σε τάξη, να μας εμψυχώνει.
Και ήρθε το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού και μας έκοψε τις Τρίτες
μας, μας έκοψε τη χαρά της συνάντησης, μας έκοψε τα φτερά. Και
σαν να ήξερε η Δασκάλα, μας μάζεψε όλους, στο Ζουμ πια και μας
είπε: «Βαστάτε αδέρφια! Θα τα καταφέρουμε ... πρέπει να
περιμένουμε, αλλά στο τέλος θα έρθει...». « Ποιος θα έρθει,
Δασκάλα;» ρωτήσαμε. «Ο Γκοντό» είπε και κοίταξε το κενό...
Κι έτσι ξεκινήσαμε. Δειλά πάλι. Και δύσκολα. Και με λίγο βαριά
την καρδιά, γιατί δεν ήταν καθόλου αυτό που περιμέναμε. Με λίγο
τσακισμένα τα φτερά και πεσμένο το ηθικό. Και σαν να μην έφταναν
όλα αυτά, εκεί γύρω στο Δεκέμβρη, η Βασιλική και η Ράνια έφυγαν
για την Κύπρο. « Θα είναι όμως μαζί μας και στις πρόβες και στην
παράσταση », είπε η Δασκάλα.
Οι Τρίτες στο Ζουμ ήταν μια ανάσα, αλλά μια ανάσα δεν έφτανε
για τη δεύτερη καραντίνα, δεν έφτανε για το δεύτερο εγκλεισμό,
δεν έφτανε για τις ατελείωτες ώρες τηλεργασίας και για τον
ατελείωτο χειμώνα. Ήταν πάντως μια ανάσα και μια αναλαμπή, μια
ελπίδα ίσως, μια φωνούλα που ακουγόταν αδύναμη, μα επίμονη:
«Βαστάτε αδέρφια ! Θα ξαναβρεθούμε ...».
Και ξέρετε κάτι ; Με την αμηχανία της πρώτης ματιάς να γίνεται
πλατύ χαμόγελο κάτω από τη μάσκα, που δεν κατάφερε να κρύψει τα
συναισθήματα μας. Ξαναβρεθήκαμε, και άνοιξε μια αγκαλιά αόρατη
που τους χώραγε όλους. Πρώτη φορά έχω αισθανθεί τόσο κοντά με
ανθρώπους που ξέρω τόσο λίγο και όμως τόσο καλά...
Ένα γκρουπ στο Whatsapp,
ένα Ζουμ την Τρίτη και όμως όταν τους είδα όλους, είχα την ίδια
αίσθηση όπως όταν γυρνάω σπίτι μετά από καιρό. Όλα να γίνονται
όλων και όλοι να γίνονται ολονών.
Το μωρό της Αμάλθειας ήταν το ανιψάκι της οικογένειας που έγινε
δεκτό με τόση αγάπη και ενθουσιασμό! Η Ευγενία βρήκε δουλειά,
γιούπι! Ο κύριος Γιώργος εμβολιάστηκε... ανακούφιση στα πλήθη! Ο
Γιάννης αλλάζει δουλειά, αλλά θα μείνει, ... ουφ! Η Βασιλική
παίζει να ξαναγυρίσει και η Νίκη τάζει φανουρόπιτες, ζήτω!....μα
υπάρχει πιο όμορφο απ’ το να μοιράζεσαι τη χαρά και αυτή να
πολλαπλασιάζεται με τέτοιο τρόπο;
Κι όταν ξαναβρεθήκαμε, και ας κάναμε τόσο καιρό, το Ελληνικό
σπίτι μας αγκάλιασε τόσο ζεστά σαν να ήτανε πραγματικά το σπίτι
μας. Όπως ένα σπίτι διακοπών... ένα από αυτά τα σπίτια που όλοι
θυμόμαστε από τη παιδική μας ηλικία, ένα σπίτι που πάντα
αισθάνεσαι ευπρόσδεκτος , που όλοι είναι μέλη της ίδιας
οικογένειας. Και όταν ξαναβρεθήκαμε , γεμίσαμε το Ελληνικό Σπίτι
με φωνές, με χαρούμενες φωνές που μιλάνε για όλα αυτά που δεν
χωράγανε στο Ζουμ και δεν μπορούσαν να ειπωθούν με μηνύματα...
Ξαναβρεθήκαμε! με την κυρία Σέτα στον πάνω όροφο να φτιάχνει
μεζεδάκια, σαν τη μαμά του κολλητού σου που είναι εκεί και τα
φροντίζει όλα. Με την Αθηνά στο ισόγειο να φωνάζει δυνατά για να
βάλει τάξη στην πρόβα. Με τη Νίκη στα πάνω –κάτω, με τις
αρμοδιότητες εφ’ όλης της ύλης. Με την Κλειώ να ράβει
παντελόνια. Με την Ειρήνη να καπνίζει κρυφά με το Σωτήρη άλλο
ένα τσιγαράκι στην ταράτσα. Με τον Νίκο που ξύπνησε νωρίς και
έχει το μαλλί του αχτένιστο. Με τον Ιπποκράτη που έχει πάντα ένα
αστειάκι μέσα στο τσεπάκι του, αλλά ευτυχώς δεν το λέει πάντα...
με τη Μαργαρίτα, την Έλενα, την Αναστασία , τη Ζωή, τον Τάσο,
την Χριστιάνα, την Αναστασία... όλοι μαζί, όλοι με κάτι μικρό,
μεγάλο, σημαντικό, ασήμαντο, αλλά τόσο οικείο, τόσο όμορφο που
λες, δεν μπορεί, όλους τους ξέρω πολύ καιρό, και αυτό το σπίτι
δεν μπορεί, είναι και δικό μου.
Μπορεί να μην περάσαμε τόσο χρόνο μαζί φέτος , σίγουρα όχι όσο
θα θέλαμε, αλλά μια μαγική, αόρατη κλωστή μας έδεσε... μια
κλωστή που μας ένωσε και μας κράτησε δεμένους και που η καλή μας
Δασκάλα (και marionnettiste,
τυχαίο ;) τράβηξε και άφησε με μαεστρία όπως και όσο χρειαζόταν
για να φτάσουμε ως εδώ... Τα καταφέραμε αδέρφια! Αύριο έρχεται ο
Γκοντό ! Σίγουρα; Τι σίγουρα; Σίγουρα ναι σας λέω... ο δικός μας
Γκοντό έρχεται... μας περιμένει αύριο και μεθαύριο στο Ελληνικό
Σπίτι.
Ευχαριστούμε Αθηνά, ευχαριστούμε Ελληνικό Σπίτι, ευχαριστούμε
Κοινότητα.
Τα καταφέραμε
Sofia Artois
